Dy dekada pasi mijëra bashkëkombas rrëmbyen anijet e ankoruara në portin e Durrësit për të ndërmarrë një udhëtim të panjohur drejt lirisë, shoqëria jonë bën një sy qorr ndaj kontributit të tyre gjatë tranzicionit të vështirë të vendit.

Në një intervistë për BIRN, arkeologu Eduard Shehi shprehet se studimet dhe sondazhet arkeologjike sugjerojnë se ashtuquajtura torra ‘veneciane’ e Durrësit, me shumë gjasa është një ndërtim i periudhës osmane.

Tkurrja e numrit të sallave me destinacion artistik  në qytetin e Durrësit nuk ka filluar me dëmtimet nga tërmeti i 26 nëntorit 2019, por shkon pas tre dedaka dhe nis pas rënies së regjimit komunist.

Hapësirat dhe mundësitë për të bërë jetë kulturore nuk janë të shumta në qytetin e Kavajës; megjithatë, autortët dhe artistët vendas nuk dorëzohen dhe luftojnë për të mbajtur gjallë trashëgiminë, memorien historike dhe fjalën e shkruar.

Aktivistët ankohen se thirrjet drejtuar institucioneve për të shpëtuar monumentet e tashëgimisë kulturore nga rrënimi kanë rënë në vesh të shurdhët.

Territori i parkut të hapur arkeologjik përgjatë shëtitores bregdetare rrezikon të lihet jashtë projektit të hartuar nga Fondacioni Shqiptaro-Amerikan për Zhvillim, për rijetëzimin e trashëgimisë së qendrës historike në Durrës.

Liqeni i Ohrit në një të ardhme jo të largët do të vlerësohet jo vetëm për peizazhin dhe pasuritë ujore, por edhe për kulturën e pasur prehistorike që fshihet nën ujërat e tij.

Prej më shumë se një dekade bashkia e ka pasur të vështirë të vendosë emra domethënës në rrugët e reja të Durrësit, megjithë historinë 3000 vjeçare të qytetit bregdetar.  

Lagja historike e qytetit bregdetar përmban një trashëgimi të pasur arkitektonike dhe thesare arkeologjike të pazbuluara nën themelet e saj.

18-vjet pas përurimit të muzeut të ri arkeologjik të Durrësit, gjysma e tij qëndron bosh në pritje të hapjes së pavijoneve të mesjetës dhe të arkeologjisë nënujore.