Në themelimin e tyre pas Luftës së Dytë Botërore, Kombet e Bashkuara u perceptuan mbi të gjitha si kujdestarë të rendit multilateral të bazuar në rregulla që do të garantonte paqen. Sot, Kombet e Bashkuara duhet të luajnë një rol më aktiv dhe të ndihmojnë në parandalimin e një tjetër konflikti të mundshëm, tepër të kushtueshëm dhe katastrofik, superfuqie.

Zgjedhjet e ardhshme do të forcojnë ndarjen në rritje midis atyre që duan më pak Europë dhe atyre që duan më shumë. Dhe parlamenti i fragmentuar që ka gjasa të krijohet do të hedhë më shumë pasiguri mbi drejtimin e ardhshëm të Bashkimit Europian.

Edhe pse internacionalizmi ka qenë ruajtja e së majtës të paktën që nga koha e Revolucionit Francez, tani ai ka marrë një rol paradoksal në lëvizjet moderne populiste dhe nacionaliste të krahut të djathtë. E megjithatë, për shkak se karakterizohet vetëm nga ajo që kundërshton, internacionalizmi nacionalist mund të jetë vetëm një forcë shkatërruese.

Justifikimet e Donald Trump për politikën e tij agresive tregtare – se ajo do të ulë deficitin e llogarisë rrjedhëse të SHBA-së dhe do të shpëtojë industritë e rrezikuara amerikane – nuk mund të mos analizohen. Në qendër të luftës tregtare të Trumpit është një impuls për të çliruar pushtetin amerikan nga prangat e supozuara të multilateralizmit.

Me strukturat multilaterale nën sulm, një sistem i ri në të cilin grupimet e vendit do të formulonin grupet e tyre të rregullave, mund të duket si një alternativë e besueshme. Por tendenca drejt ndërvarësisë ekonomike dhe madje edhe shoqërore kërkon rregulla dhe standarde globale.

Në botën e sotme ne kemi më shumë se kurrë nevojë për rregulla dhe institucione për të qeverisur tregjet dhe veprimtarinë ekonomike. E megjithatë multilateralizmi është nën një tendosje në rritje dhe mungesa e një mjeti të qartë dhe konsistent për vlerësimin e ndryshimit të dinamikës së fuqisë botërore nuk po ndihmon aspak.

Rritja e populizmit ekstrem në Europë po ndodh në kurriz të partive tradicionale të qendrës së djathtë dhe të qendrës së majtë dhe po vë në rrezik Bashkimin Europian. Por kërcënimi populist mund të nxisë një ristrukturim të politikës europiane që në fund të fundit përforcon legjitimitetin e BE-së.

Presidenti francez Emmanuel Macron fillimisht e përshkroi lëvizjen e tij të re politike si “as djathtas dhe as majtas” dhe tani thotë se ajo është “si djathtas ashtu edhe majtas”. Por ai nuk do të mund t’i bëjë bisht pafundësisht kësaj. Herë ose vonë, ai do të duhet të zgjedhë një anë me të cilën të bëhet aleat.

Disa e shohin shtimin e populizmit – kryesisht të llojit të djathtë – në BE si një shenjë, që larg nga të qenët aktore globale, BE-ja mund të jetë duke u shpërbërë. Por situata në BE është më e ndërlikuar nga ç’e shohin pesimistët dhe jo aq e ftohtë.

Bota nuk duket se përballet me rreziqe të mëdha tani afër. Por në terma afatmesëm dhe afatgjatë, rritja e pabarazisë në të ardhura, e përkeqësuar nga mospërputhja mes aftësive dhe vendeve të punës në epokën dixhitale, do të bëhet një pengesë madhore në rritjen ekonomike, për sa kohë politikëbërsit nuk do të zbatojnë një gamë të gjerë reformash strukturore.