Të kuptuarit e arsyeve pse Bashkimi Evropian do të dalë nga pandemia më shumë i dobët sesa i fortë mund të jetë një burim trishtimi. Por pranimi i asaj që mund të kishim qenë mund të shërbejë gjithashtu si një trampolinë për ndryshim.

Në vitin 2009, Obama vendosi të shpëtojë bankat pa shpëtuar familjet dhe bizneset. Bankat i morën paratë dhe i investuan në bursë, duke shkaktuar inflacion të aksioneve pa rritje të konsumit dhe investimeve. Por a mundet që plani i Biden për stimul të funksionojë më mirë kësaj here? Jo pa rritje të pagës minimale dhe pa rritje të konsumit, thotë Varoufakis.

Ky vit i ngjan një batice që tërhiqet shpejt, duke na detyruar të përballemi me të vërtetat e zhytura nën të. Një mësim që kemi nxënë në vitin 2020 është se qeveritë kombëtare kishin zgjedhur të mos ushtronin kompetencat e tyre të mëdha në mënyrë që ata që ishin pasuruar nga globalizimi të mund të ushtronin të tyret.

Menjëherë pasi qeveria konservatore e Demokracisë së Re mori detyrën në Greqi në vitin 2019, nisi të bëhej e qartë se demokracia nuk ishte ajo që kjo qeveri kishte në mendje. Pak më shumë se një vit më vonë, kalimi në diktaturën postmoderne parlamentare ka avancuar mirë.

Dënimi i udhëheqësve të Agimit të Artë – partisë së vetme që ishte haptazi neonaziste me prani parlamentare që nga vitet 1940 – përbën një fitore kundër ekstremizmit të djathtë në Europë. Por ndërsa udhëheqësit e partisë po dërgohen në burg, idetë, metodat dhe urrejtja që ata kanë ndaj demokracisë parlamentare po bridhte lirshëm në rrugë në uniformat e policisë, duke terrorizuar rrugët.

Ndërkohë që përhapja e virusit në Europë përkeqësohej, nëntë kokat e qeverive të eurozonës kërkuan lëshimin e “koronabonove” për të ndihmuar në përhapjen më të barabartë në të gjithë Europën të borxhit shtesë që qeveritë do të duhet të marrin teksa përpiqen të zëvendësojnë zhdukjen e të ardhurave private. Por ndërkohë që ideja është e mirë, ajo u hodh poshtë nga justifikimi që dhanë propozuesit e saj.

Idetë brilante të cilat, në duart e piratëve grabitqarë mund të kenë pasoja katastrofike, duhet të vendosen në shërbim publik. Në këtë mënyrë ne mund të përfitojmë nga gjenialiteti i tyre pa rënë pre e synimeve fillestare të tyre.

Fakti që borxhi publik i Italisë ka një klasifikim kreditimi më të ulët sesa borxhi privat është një reflektim jo i inferioritetit të brendshëm të borxhit publik, por i një zgjedhje politike të bërë nga liderët europianë. Dhe, duke forcuar një politikan autoritar, ajo zgjedhje tashmë po u kthehet kundër.

Si për paradoks, edhe pse rruga aktuale pa krye e Brexitit është tepër e rrezikshme, britanikët duhet ta mirëpresin atë. Pakënaqësia e tyre me zgjedhjet që u janë ofruar është një mundësi, jo një mallkim, dhe më shumë demokraci është antidoti, jo sëmundja.

Dikur ishte një aksiomë liberalizmi se liria nënkuptonte vetë-pronësi të patjetërsueshme. Por liberalizmi individual duket se është mposhtur nga një totalitarizëm që ka dalë nga vetë suksesi i tij në legjitimimin e cënimit të emërtimit dhe komodifikimit në hapësirën tonë personale.