Një vit që filloi me shpresë po përfundon i zymtë. Elitat politike perëndimore, të paafta (dhe ndoshta jo të gatshme) për ta kthyer një krizë vdekjeprurëse pandemike dhe klimatike në një mundësi për të ruajtur jetën, duhet të fajësojnë vetëm veten për këtë.

Donald Trump e poshtëroi Bashkimin Evropian duke anuluar marrëveshjen bërthamore të Iranit dhe tani Joe Biden ka bërë të njëjtën gjë duke njoftuar marrëveshjen e re AUKUS me Australinë dhe Mbretërinë e Bashkuar. Por sado që liderët e Evropës të protestojnë, nënshtrimi i BE-së ndaj SHBA-së reflekton një zgjedhje të ndërgjegjshme që ata vetë e kanë bërë.

Të kuptuarit e arsyeve pse Bashkimi Evropian do të dalë nga pandemia më shumë i dobët sesa i fortë mund të jetë një burim trishtimi. Por pranimi i asaj që mund të kishim qenë mund të shërbejë gjithashtu si një trampolinë për ndryshim.

Në vitin 2009, Obama vendosi të shpëtojë bankat pa shpëtuar familjet dhe bizneset. Bankat i morën paratë dhe i investuan në bursë, duke shkaktuar inflacion të aksioneve pa rritje të konsumit dhe investimeve. Por a mundet që plani i Biden për stimul të funksionojë më mirë kësaj here? Jo pa rritje të pagës minimale dhe pa rritje të konsumit, thotë Varoufakis.

Ky vit i ngjan një batice që tërhiqet shpejt, duke na detyruar të përballemi me të vërtetat e zhytura nën të. Një mësim që kemi nxënë në vitin 2020 është se qeveritë kombëtare kishin zgjedhur të mos ushtronin kompetencat e tyre të mëdha në mënyrë që ata që ishin pasuruar nga globalizimi të mund të ushtronin të tyret.

Menjëherë pasi qeveria konservatore e Demokracisë së Re mori detyrën në Greqi në vitin 2019, nisi të bëhej e qartë se demokracia nuk ishte ajo që kjo qeveri kishte në mendje. Pak më shumë se një vit më vonë, kalimi në diktaturën postmoderne parlamentare ka avancuar mirë.

Dënimi i udhëheqësve të Agimit të Artë – partisë së vetme që ishte haptazi neonaziste me prani parlamentare që nga vitet 1940 – përbën një fitore kundër ekstremizmit të djathtë në Europë. Por ndërsa udhëheqësit e partisë po dërgohen në burg, idetë, metodat dhe urrejtja që ata kanë ndaj demokracisë parlamentare po bridhte lirshëm në rrugë në uniformat e policisë, duke terrorizuar rrugët.

Ndërkohë që përhapja e virusit në Europë përkeqësohej, nëntë kokat e qeverive të eurozonës kërkuan lëshimin e “koronabonove” për të ndihmuar në përhapjen më të barabartë në të gjithë Europën të borxhit shtesë që qeveritë do të duhet të marrin teksa përpiqen të zëvendësojnë zhdukjen e të ardhurave private. Por ndërkohë që ideja është e mirë, ajo u hodh poshtë nga justifikimi që dhanë propozuesit e saj.

Idetë brilante të cilat, në duart e piratëve grabitqarë mund të kenë pasoja katastrofike, duhet të vendosen në shërbim publik. Në këtë mënyrë ne mund të përfitojmë nga gjenialiteti i tyre pa rënë pre e synimeve fillestare të tyre.

Fakti që borxhi publik i Italisë ka një klasifikim kreditimi më të ulët sesa borxhi privat është një reflektim jo i inferioritetit të brendshëm të borxhit publik, por i një zgjedhje politike të bërë nga liderët europianë. Dhe, duke forcuar një politikan autoritar, ajo zgjedhje tashmë po u kthehet kundër.