Presidenti amerikan Donald Trump dhe ish-sekretari i jashtëm britanik Boris Johnson kanë të përbashkët jo vetëm nacionalizmin e tyre, por edhe paaftësinë për të kontrolluar orekset seksuale. Megjithatë, morali i liderëve politikë ka dhe mjete të tjera matjeje, ku këta politikanë gjithashtu dështojnë.
Në një konferencë për shtyp të vitit 2013, Papa Françesk atëherë i sapoinaguruar tha se, kur vjen puna te orientimi seksual, përfshirë aktet e shkuara homoseksuale, “kush jam unë të gjykoj?” A duhet të kemi të njëjtën qasje jogjykuese ndaj sjelljes personale në të shkuarën të liderëve tanë politikë?
Çështja është shumë e rëndësishme sot në SHBA dhe Mbretërinë e Bashkuar. Presidenti amerikan Donald Trump, i cili tashmë ka arritur në majat e pushtetit politik në vendin e tij dhe ish-sekretari i jashtëm i Britanisë Boris Johnson, i cili aspiron të vazhdojë të rritet në renditje, kanë të përbashkët jo vetëm nacionalizmin, por edhe paaftësinë e tyre për të kontrolluar orekset seksuale.
Marrëdhëniet jashtëmartesore të Trump janë të ditura, pavarësisht pagesave që synonin të blinin heshtjen e partnereve të tij seksuale, si performuesja e filmave për të rritur dhe striptistja e njohur si Stormy Daniels. Megjithëse Trump nuk është i vetmi president amerikan me një histori të gjatë tradhtie bashkëshortore, ai është i veçantë për të folurin e ashpër për gratë, përfshirë komentin famëkeq, “futini duart“, të ekspozuar gjatë fushatës së tij.
Sa për Johnson, qarkullojnë lajme se gruaja e tij e nxorri nga shtëpia prej një marrëdhënie jashtëmartesore. Ndërsa zor të thuash se kjo është hera e tij e parë – as e para herë që i vënë shkelmin – ka pyetje tani nëse kjo mund të dëmtojë ambicien e tij politike – që shumë besojnë se ishin arsyeja pse ai veproi si lider i fushatës për të larguar Britaninë nga Bashkimi Europian.
Por a është gjë e mirë të gjykosh liderët politikë bazuar në jetën e tyre seksuale, siç shumë duan të bëjnë? Përgjigjja sipas meje është jo.
Sigurisht, veprimet si ngacmimi seksual apo sulmi duhet të informojnë vlerësimin tonë për një lider. Por ndërsa Trump është përballur me akuza të tilla, Johnson nuk i ka parë. Dhe së fundmi, ne nuk zgjedhim njerëz në politikë sepse duam që ata të veprojnë si ruajtës standardi për përkufizimet tona subjektive, të ndryshme dhe në evolim për moralin. Dikush, i cili ka qenë jobesnik ndaj partnerit/es së tij/saj mund të jetë një lider i aftë, ashtu sikurse një grua apo një burrë besnikë mund të jenë të paaftë.
Për më tepër ka shumë probleme të tjera me lidershipin e Trump dhe Johnson, i cili dha dorëheqjen nga posti i tij si sekretar i jashtëm në korrik ndaj kundërshtimit për të bërë kompromise gjatë negociatave të daljes nga BE nga qeveria e kryeministres Theresa May. Ndërsa Johnson ka disa aftësi retorike – që ai i ka përdorur me energji për të shpallur mbështetjen për një “Brexit të fortë” – pikëpamja e përgjithshme ishte se ai ishte një diplomat i pashpresë, që preferonte një shaka të shpëlarë përpara një analize serioze të situatës. Gjatë ditëve të tij si sekretar i jashtëm, Johnson ishte thuajse një turpërim i përditshëm për Britaninë, me gafë pas gafe duke i lënë miqtë e huaj të Britanisë me duart në kokë.
Që nga largimi prej pozicionit, Johnson nuk është ndrequr. Vetëm muajin e shkuar, bëri deklaratën islamofobike se gratë myslimane që mbajnë ferexhe ngjajnë si “hajdute bankash” dhe “kuti jashtëqitjeje”.
Menjëherë pas kësaj, Johnson e përshkroi pozicionin e May në negocimin me BE-në si mbështjellje “jeleku vetëvrasës rreth kushtetutës britanike” dhe dorëzimin e detonatorit te BE-ja. Komenti ishte i pashije, edhe prej faktit se të paktën 22 persona (përfshirë fëmijë) u vranë nga një kamikaz në një koncert në Mançester vitin e kaluar.
Deklarata të tilla nuk i shkojnë një lideri politik britanik, ashtu si shumë nga komentet raciste dhe ofenduese (pa përmendur veprimet) që ka bërë Trump. Por dështimet e këtyre liderëve shkojnë më thellë. Për t'i kuptuar ato, duhet të shohim tre liderë me peshë që vdiqën këtë verë: ish-Sekretarin e OKB, Kofi Annan, ish-Sekretarin e jashtëm britanik dhe Sekretarin e Përgjithshëm të NATO, Peter Carrington dhe senatorin amerikan John McCain.
Duke qenë se kam punuar me Annan dhe për Carrington, mund të dal garant për madhështinë, nderin dhe angazhimin e tyre ndaj të vërtetës. McCain kishte të njëjtat cilësi, pa përmendur një nivel personaliteti të guximtë përtej asaj që pritet nga shumica prej nesh (Carrington ishte gjithashtu një hero lufte). Kombinimi i nderit dhe angazhimit ndaj të vërtetës së këtyre liderëve – dy cilësi që janë të lidhura pashmangshmërisht – nuk gjendet asgjëkundi te Trump apo Johnson.
Askush nuk do të sugjeronte se liderët politikë duhet t'i përgjigjen çdo pyetjeje që i japin me sinqeritet të thellë. Kjo do të thoshte të presësh përtej asaj që është normale. Përballja me situatat e përditshme kërkon ndonjëherë të përdorësh një gjuhë që e kishte Sekretari britanik i Kabinetit, Robert Armstrong, e cila ishte disi ekonomike ndaj të vërtetës.
Por ka një dallim të madh mes ekonomizimit, që me siguri e kanë bërë dhe liderët e nderuar si McCain dhe Carrington, dhe të qenët një gënjeshtar serial, siç është rasti i Trump dhe Johnson. Trump zakonisht thotë çfarëdo që është në interesin e tij afatshkurtër, megjithëse ndonjëherë duket se ai nuk e di se ç'është e vërteta. Edhe avokati i tij është cituar ta ketë quajtur atë një gënjeshtar.
Megjithatë mungesa e ndershmërisë te Trump është më e thellë: platforma e tij politike nacionaliste bazohet te nocioni i rremë se Amerika duhet të jetë madhështore sërish. Megjithatë, Amerika ishte madhështore përpara Trump dhe sjellja e tij – marrëveshjet e çuditshme ndërkombëtare, tallja me aleatët dhe ndjekja e masave proteksioniste ndaj tregtisë – vetëm sa e dëmtojnë atë madhështi duke zvogëluar fuqinë diplomatike.
Një demokraci e shëndetshme varet në një shkëmbim të ndershëm idesh dhe mendimesh, ndaj një sfondi respekti të përbashkët për faktet dhe të vërtetën. Rasti moral ndaj Trump dhe Johnson nuk është se ata kanë qenë të pandershëm ndaj grave të tyre, por se ata i pasqyrojnë këto kushte duke gënjyer pa u lodhur ndaj njerëzve që supozohet se përfaqësojnë.
Marrë me autorizim nga Project Syndicate. Nuk mund të ripublikohet pa lejen e Project Syndicate. The Immorality of Boris Johnson and Donald Trump