Me synimin e Kremlinit për të ndarë dhe dobësuar Bashkimin Evropian, fuqitë perëndimore duhet të bashkohen dhe të japin një përgjigje të fuqishme. Historia ka treguar se nuk duhet bërë një sy qorr ndaj provokimeve ushtarake, politike dhe ekonomike ruse.
Me afrimin e dimrit, Kremlini po nxit telashe në Evropë. Makinacionet e tij të fundit përfshijnë një luftë gazi kundër vendeve të Evropës Qendrore dhe Lindore; një krizë emigracioni përgjatë kufijve të Bjellorusisë me Lituaninë, Letoninë dhe Poloninë; një mobilizim i ri ushtarak në kufirin lindor të Ukrainës; dhe agjitacion për shkëputjen e Republikës Srpska nga Bosnja dhe Hercegovina.
Edhe pse kjo fushatë ka objektiva të shumëfishta, e gjithë kjo e ka një qëllim të përbashkët: dëshirën e Kremlinit për të ndarë dhe dobësuar Bashkimin Evropian. Kjo nënkupton marrjen e miratimit të Gjermanisë për gazsjellësin Nord Stream 2 sa më shpejt që të jetë e mundur; prishjen e tregut të gazit të BE-së me synimin për t’iu rikthyer kontratave afatgjata të stilit sovjetik, me çmimet e gazit të lidhura me ato të naftës; dhe dobësimin e Ukrainës dhe detyrimin e Moldavisë që të braktisë Marrëveshjen e saj të Asociimit Evropian dhe të bashkohet me Bashkimin Ekonomik Euroaziatik të Rusisë.
Kremlini tenton të bëjë prova për të parë se me çfarë mund të arrijë para se të godasë fort, nëse krijohet mundësia. Kjo do të thotë që Perëndimi – Shtetet e Bashkuara, BE-ja dhe Mbretëria e Bashkuar – do të duhet të veprojnë shpejt për të shmangur çdo gjë që do të vijë më pas. Gabimi më i madh që dikush mund të bëjë në përgjigjen ndaj provokimeve ruse është të mos bëjë asgjë, ose të reagojë shumë ngadalë dhe shumë butë. Siç argumenton Keir Giles i Chatham House, Perëndimi duhet të pranojë “që konfrontimi me Rusinë nuk mund të shmanget sepse tashmë po ndodh”. Historia tregon se “Rusia respekton forcën dhe përçmon kompromisin dhe kërkimin e marrëveshjeve”.
Për fat të mirë, Perëndimi tashmë ka shumë mjete efikase në dispozicion, dhe me ardhjen e një qeverie të re gjermane që ka të ngjarë të jetë më pak miqësore ndaj presidentit rus Vladimir Putin, ekziston mundësia për një mendim të ri strategjik.
Lufta e gazit duhet të jetë mjaft e lehtë për t’u luftuar. Më 21 korrik, SHBA-ja dhe Gjermania lëshuan një deklaratë të përbashkët mbi Nord Stream 2 duke deklaruar “vendosmërinë e tyre për të kërkuar llogari nga Rusia për agresionin dhe aktivitetet e saj dashakeqe duke vendosur kosto nëpërmjet sanksioneve dhe mjeteve të tjera”. Pas katër muajsh përshkallëzimi rus, administrata e presidentit amerikan Joe Biden duhet të ndihet e detyruar t’i japë fund heqjes dorë nga sanksionet e miratuara nga Kongresi mbi Nord Stream 2 AG, dhe qeveria gjermane duhet të pajtohet me këtë. Kjo do ta përfundonte me shpejtësi tubacionin. Por nëse administrata Biden nuk merr masa, Kongresi ende nuk mund ta bëjë, duke shtuar sanksione të reja të detyrueshme në Aktin e Autorizimit të Mbrojtjes Kombëtare për vitin fiskal 2022.
Evropa aktualisht ka rezerva të pamjaftueshme gazi sepse Gazprom ka manovruar për të krijuar një mungesë artificiale. Gjigandi energjetik shtetëror i Rusisë zotëron një të katërtën e kapacitetit të magazinimit të gazit në Gjermani, Austri dhe Holandë, dhe i ka mbajtur ato objekte bosh, ndërkohë që i ka mbushur plot cisternat e tij. Zgjidhja e qartë është që BE-ja të ndalojë Gazpromin dhe furnizuesit e tjerë të huaj të zotërojnë objekte magazinimi në BE dhe të vendosë nivele minimale stoqesh në kapacitetin ekzistues të magazinimit. Për shkak se BE-ja është në fakt një monopsonist (blerës i vetëm) i gazit të Gazprom, ajo duhet të fillojë të operojë kolektivisht për të kufizuar fuqinë monopole të Gazpromit.
Megjithëse administrata Biden e ka shpërfillur Nord Stream 2 (ndërsa ka ndaluar tubacionin e naftës Keystone XL nga Kanadaja), ajo ka refuzuar të përfshihet në krizën evropiane të gazit. Kjo duhet të ndryshojë. SHBA-ja duhet të veprojë për të furnizuar Evropën me gaz natyror të lëngshëm tani që Evropa ka ndërtuar kapacitetin për marrjen e dërgesave LNG.
Sa i përket dramës kufitare bjelloruse, ne jemi dëshmitarë të një lloji të ri lufte hibride, të nxitur nga sundimtari i paligjshëm i Bjellorusisë, Aleksandër Lukashenko. NATO-ja dhe BE-ja duhet ta pranojnë situatën si të tillë dhe të ofrojnë mbështetjen e tyre të plotë për Poloninë, Letoninë dhe Lituaninë. Këshilli i Jashtëm i BE-së kishte të drejtë që sanksionoi të gjitha linjat ajrore dhe kompanitë e përfshira në trafikimin e njerëzve nga Lindja e Mesme në kufirin bjellorus. SHBA-ja duhet të ndjekë shembullin duke forcuar sanksionet e veta (mjaft të buta) ndaj Bjellorusisë.
Që kur Biden mori detyrën, SHBA-ja është ngritur fort në mbrojtje të fqinjit jugor të Bjellorusisë, Ukrainës. Vizita e presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky në Shtëpinë e Bardhë në shtator ishte një ngjarje vendimtare. Për më tepër, jo më pak se tre sekretarë të kabinetit amerikan kanë vizituar tashmë Ukrainën këtë vit, dhe më 10 nëntor, SHBA-ja miratoi një Kartë çuditërisht të fortë për Partneritetin Strategjik SHBA-Ukrainë. Dokumenti e angazhon SHBA-në të mbështesë “të drejtën e Ukrainës për të vendosur vetë kursin e saj të ardhshëm të politikës së jashtme, pa ndërhyrje të jashtme, përfshirë në lidhje me aspiratat e Ukrainës për t’u anëtarësuar në NATO”.
Në krye të këtyre zhvillimeve premtuese, qeveria ukrainase sapo ka emëruar anëtarin e saj më të respektuar, Oleksiy Reznikov, si ministër të ri të mbrojtjes. I freskët nga llogoret në Donbas, ai së shpejti do të vizitojë Uashingtonin.
Por BE-ja, NATO-ja, Gjermania dhe Franca duhet të veprojnë. Të paktën ata kanë folur të gjithë kundër agresionit rus kundër Ukrainës ditët e fundit. Në mënyrë mbresëlënëse, Mbretëria e Bashkuar ka angazhuar 600 forca speciale në Ukrainë.
Nëse qeveria e re gjermane është serioze për garantimin e paqes në Evropë, gjëja e vetme më efektive që ajo mund të bëjë është të mirëpresë Ukrainën në NATO. Ukraina i ka qëndruar për vite me radhë agresionit ushtarak rus, duke shërbyer si një mburojë për pjesën tjetër të Evropës. Gjermania nuk është gati të mbrohet, ndaj duhet të ndihmojë Ukrainën ta bëjë këtë duke e furnizuar atë me armë, siç po bëjnë tashmë SHBA-ja, Britania e Madhe, Kanadaja, Polonia dhe Lituania.
Së fundi, është çështja e Ballkanit. Tensionet në ish-Jugosllavi po shtohen përsëri sepse BE-ja ka refuzuar angazhimin e saj për të zhvilluar negociatat e pranimit me Maqedoninë e Veriut dhe Shqipërinë. Në Maqedoninë e Veriut, një qeveri pro-evropiane sapo ka humbur pushtetin pasi ka bërë lëshime të shumta ndaj BE-së në këmbim të asgjëje.
BE-ja do të bënte mirë të merrej seriozisht me ndjekjen e idesë së një “Evrope të plotë, të lirë dhe në paqe”, siç tha George H.W. Bush në maj 1989. Duke filluar menjëherë negociatat e pranimit me Maqedoninë e Veriut dhe Shqipërinë, ajo mund të ndihmojë në pengimin e shkëputjes së Republikës Srpska nga Bosnja dhe Hercegovina.
SHBA-ja dhe BE-ja kanë shumë letra me vlerë, por ato do të duhet t’i luajnë ato shpejt dhe në mënyrë efektive për të shmangur sulmin e fundit rus.
Marrë me autorizim nga Project Syndicate. Nuk mund të ripublikohet pa lejen e Project Syndicate. Confronting the Kremlin’s New Hybrid War in EuropeBottom of Form
