Përpjekjet e Bashkimit Europian nuk kanë qenë të mjaftueshme për të rikthyer në tryezën e bisedimeve Serbinë dhe Kosovën, kështu që është koha që presidenti i Shteteve të Bashkuara të ndërhyjë me një qasje të re dhe të guximshme për gjetjen e një marrëveshjeje Beograd-Prishtinë.

Në një kohë kur BE-ja ka dëshpërimisht nevojë të jetë në gjendje të veprojë me efikasitet, duket se ajo thjesht po angazhohet në më shumë manovra politike.

Progresi në vendet e ish-Jugosllavisë duhet matur nga pikënisja e këtyre vendeve dhe jo nga fakti nëse ata kanë arritur të njëjtat standarde si Danimarka.

Duke gjykuar nga numri me rritje i grave në skenën politike, ditët e supremacisë mashkullore janë të numëruara.

BE-ja nuk është ideale, por pavarësisht bisedave të zymta rreth së ardhmes së saj, ajo është shumë më mirë se gjithçka tjetër që ne njohim apo kemi provuar deri më tani dhe ka qenë nismëtare e shumë më tepër sukseseve sesa mund të kuptojmë ne.

Një libër i ri mbi politikën e BE-së ndaj Ballkanit shprehet se fuqia transformuese e BE-së në rajon është e pavërtetuar në teori dhe e dobët në praktikë.

Pas një dekade trazirash, qeveria e porsazgjedhur po premton ta çojë Greqinë drejt rimëkëmbjes ekonomike, por flirtimet e saj me nacionalizmin populist dhe retorikën anti-emigracion janë arsye për t’u shqetësuar.

Pas zgjedhjeve të BE-së në të cilat frika për një rritje të populizmit rezultuan të pabaza, Këshilli Europian ka emëruar kandidatët për postet më të larta të bllokut. Por a e ka përkeqësuar kjo “deficitin demokratik” të BE-së?

Me “procesin e vjetër të Berlinit” dhe perspektivën e zgjerimit të BE-së në Ballkan tashmë të vdekur, Brukseli duhet ta harrojë samitin e Poznanit dhe të punojë shpejt në një qasje të re dhe më realiste ndaj rajonit.