Jo pak herë gjatë këtyre muajve jemi tronditur dhe kemi shpresuar që ngjarjet e rënda ku të rinjtë dhunojnë njëri-tjetrin vetëm për një fjalë goje në rrjetet sociale, në lagje apo në shkollë, të jenë larg nesh, larg familjes sonë, larg fëmijëve tanë. Kemi mbyllur sytë duke shpresuar se do të qetësohemi duke harruar. Por, brenda vetëdijes sonë, këto ngjarje kanë lënë gjurmë, që s’na lënë të jemi tërësisht të qetë. Këto mendime më erdhën teksa bisedoja me Drinin, djalin 17 vjeçar nga Kurbini, i cili më bëri të besoj sërish se shumë të rinj mund t’ia dalin.
Drini është djali i vogël i një familje të varfër në Kurbin. Ai ka një motër dhe një vëlla më të madh. Prindërit e tij janë martuar fare të rinj, kur e ëma ishte 15 dhe i ati 18 vjeç. Por, ndryshe nga shumë familje të tjera që jetojnë në fshat, prindërit e Drinit nuk kanë as toka dhe as bagëti. Babai nuk mund të punojë pasi ai nuk dëgjon dhe nuk flet, ndërsa për mamanë e tij nuk ka punë. 17 vjeçari me sy të kaltër, dhe plot jetë tregon se shumë shpesh në shtëpi mungonte buka, nuk kishin para për të blerë libra, këpucë, rroba. Askush nuk punonte.
Kur ishte 12 vjeç, prindërit vendosën të shpërnguleshin në Kurbin. E ëma e Drinit nisi punë në fabrikë, dhe fëmijët shkonin në shkollë. Babai i Drinit aty ndihej mirë, pasi pranë shtëpisë që ata morën me qira jetonte e motra e tij, halla e Drinit. Shtëpia kishte nisur të kishte gjallëri, dhe paratë që merrte e ëma e Drinit mjaftonin për t’i ushqyer fëmijët të paktën me bukë. Por, një mëngjes, pak javë nga shpërngulja në Shkodër, familja do të tronditej rëndë. Bashkëshorti i hallës së Drinit , e cila atë mëngjes ndodhej në shtëpinë e vëllait të saj, vritet nga burri i saj. Babai i Drinos vendos të rikthehet në shtëpinë e vjetër në fshat. Çdo mbrëmje, çdo mëngjes, fëmijët kërkonin të ushqeheshin, por paratë kishin mbaruar, lista e borxheve ishte shumë e gjatë, dhe askush nuk u jepte më asgjë. Drinos ishte rritur. Tani ishte 14 vjeç dhe sapo kishte përfunduar klasën e nëntë. Drino nisi të punojë si punëtor toke, mbajtës bagëtish, dhe arriti të siguronte 20 deri në 30 mijë lekë në muaj, para të mjaftueshme për të mbajtur prindërit por edhe vëllain e madh i cili tanimë kishte krijuar familjen e tij.
Pas tre vitesh Drini , një djalë i gjatë, dhe plot humor, gjeti forcën të kërkojë ndihmë, dhe të kuptojë se e ardhmja e tij është shkolla. Ai kërkoi ndihmë pranë World Vision në Lezhë, që të regjistrohej në shkollën e mesme të qytetit e cila me makinë është një orë larg. Drini u regjistrua. Është në vit të parë, dhe është një nxënës me rezultate të larta në shkollë.
Nëna e tij, është shumë e lumtur për djalin por edhe për zgjedhjen e tij. Ajo e di shumë mirë se këto vite do të jenë të vështira për të dhe djalin e saj, por sërish është e lumtur pasi të paktën një prej fëmijëve të saj do të mund të përfundojë shkollën dhe do të mund të ketë të tjera mundësi për tu punësuar e për të jetuar. Drini, teksa flet për veten tregon se në fshatin e tij, familjet e varfra trajtohen si njerëz të pavlerë e pa rëndësi. Ka shumë familje që nuk arrijnë t’i çojnë fëmijët në shkollën nëntëvjeçare, pasi i ngarkojnë me punë të ndryshme në fshat. Dhe Drino e di që kjo nuk është e drejtë, dhe e di shumë mirë se ndryshe nga shumë bashkëmoshatarë të tjerë ai ia ka dalë mbanë. Ai e di se te jesh i varfër nuk është turp, dhe pavarësisht kësaj ai merr dhe jep çdo ditë shumë dashuri në shtëpinë e tij. Drini ka mësuar brenda pak kohësh gjuhën angleze, dhe i pëlqen të lexojë. Për mua, Drini , është një nga ata djemtë të cilët sot na bëjnë të reflektojmë, është një nga ata djemtë, të cilëve duhet tu dëgjohet fort zëri, pasi ai ia ka dalë. Ai është shpresa, dhe duhet të jetë edhe e ardhmja jonë.