Le ta nisim nga shifrat. Këtë vit, në brigjet e Italisë kanë mbërritur 127 mijë refugjatë. Ata që mbërrijnë, aplikojnë për azil. Autoritetet italiane marrin gjashtë muaj deri në një vit për të procesuar kërkesat dhe për të gjykuar nëse azilkërkuesi është një person të cilit i rrezikohet jeta në vendin e origjinës dhe ka nevojë për mbrojtje në bazë të ligjit ndërkombëtar, apo është një emigrant ekonomik, kërkesa e të cilit refuzohet dhe ai urdhërohet të kthehet në vendin e vet apo kthehet me forcë. Sipas kryeministrit Edi Rama, Italia ka në plan që rreth tre mijë njëherësh nga këta azilkërkues, të kalojnë kohën e pritjes së tyre jo në Itali, por në Gjadër, në Shqipëri. Dhe nëse marrim parasysh afatin gjashtëmujor të procesimit, kjo është një shifër e papërfillshme në raport me numrin e përgjithshëm të azilkërkuesve që mbërrin në Itali. Por edhe nëse koha e trajtimit të kërkesave shkurtohet dhe vendimet merren, fjala vjen, brenda një muaji, sërish në një vit në Shqipëri do të “procesohen” një pjesë shumë e vogël e azilkërkuesve.
Shifrat janë problemi i parë. Problemi i dytë, të cilit Rama dhe Meloni nuk i kanë dhënë përgjigje është: pse në Shqipëri dhe jo në Itali? Çfarë logjike ekonomike ka që Italia të investojë për ndërtim kampi refugjatësh në Shqipëri, të paguajë koston e transportit të tyre nga Italia në Shqipëri dhe nga Shqipëria e kthim pas, (në rast përgjigjeje pozitive), në një kohë që azilkërkuesi është sakaq në Itali?
Të sugjerosh se pjata e supës apo kostoja e strehimit të një refugjati në Shqipëri është më e lirë se sa në Itali, aq më e lirë sa të justifikojë edhe koston e transportit, ky duket një ushtrim aritmetikor paksa i pagjasë.
Por fakti që Meloni ka zgjedhur Gjadrin në vend të Barit, Napolit apo një nga qindra qytetet e fshatrat e Italisë dhe fakti tjetër që shifra e azilkërkuesve të transferuar kurrsesi nuk e zgjidh problemin, gjasat janë që kjo është një masë për konsum politik të brendshëm.
Meloni, kryeministre e Italisë dhe drejtuese e një partie të etiketuar gjerësisht si ekstrem i djathtë, është duke masturbuar votuesit e vet me idenë se ajo ka forcë t'i hedhë azilkërkuesit e padëshirueshëm në anën tjetër të Adriatikut, ku miku i saj, Edi Rama, i cili supozohet se është kryetar i një partie të majtë, është shumë i lumtur t'ia presë topin e propagandës Melonit.
Rama nuk ka shprehur ndonjë shqetësim për shtetasit e vet që rrezikojnë jetën me gomone për të kaluar La Manche. Për rrjedhojë, vështirë të presësh ndonjë ndjeshmëri në lidhje me të drejtat e refugjatëve më së shumti afrikanë që mbërrijnë në Itali. Vetëm se përpjekja e tij për ta paraqitur këtë si veprim human është diçka që të bën për të vjellë. Të gjitha aktet e bëra nga qeveria e tij dhe ajo paraardhëse, si pranimi i refugjatëve iranianë apo atyre nga Afganistani janë gjëra të cilat meritojnë lavdërim. Janë veprime humane në një botë aspak humane. Kjo e fundit nuk ka kurrfarë lidhjeje me to. Kjo nuk është të mikpresësh refugjatë, por të dhunosh refugjatë.
Rama, kryeministër i një qeverie të korruptuar, dukshëm është në pozicion komod politik për të bërë edhe këtë dhunim të të drejtave të azilkërkuesve që synojnë të mbërrijnë në Bashkimin Evropian dhe jo në parajsën imagjinare të propagandës së tij në Shqipëri.
Ai është në gjendje ta bëjë këtë edhe duke parë se si, një pjesë e popullsisë, përfshirë disa politikanë të opozitës që po ushqejnë fobitë e zakonshme të shqiptarëve ndaj të huajit, veçanërisht azilkërkuesit afrikan, në një vend që sot e kësaj dite vijon të prodhojë edhe vetë azilkërkues falsë në vendet e BE-së. Veçanërisht fabula e “koshit të mbeturinave” është e neveritshme, pasi i vë refugjatët në kategorinë e mbeturinave. Shqiptarët duhet të kundërshtojnë marrëveshjen jo për të refuzuar refugjatët, por për t'i mbrojtur të drejtat e tyre.
Por në finale, gjithçka duket e lidhur me propagandën dhe asgjë me zgjidhjen reale të problemit të azilkërkuesve, të cilin, Italia, pasi ka tentuar pa sukses ta zgjidhë në kuadër të BE-së, po përpiqet ta zgjidhë me propagandë. Meloni po kërkon t'i thotë votuesve të vet të ekstremit të djathtë: “shikoni, problemin me refugjatët, e zgjidha, po i dërgoj në Shqipëri te miku im Edi Rama,” pavarësisht se në praktikë, shumica dërrmuese e azilkërkuesve do të mbeten në Itali.
