Nëse presidenti Mugabe po shpresonte që njerëzit e tij të mikprisnin lajmin se vendi to të ketë sërish një monedhë të vetën, ai duhet të pranojë një zhgënjim të madh.
Lajmi se zimbabvianët do të mund të kenë një monedhë të re të lidhur me kurs të barabartë me dollarin amerikan nuk rezultoi lajm shumë i gëzuar.
Përgjatë shtatë viteve të fundit, Zimbabve ka përdorur ekskluzivisht vetëm valuta të huaja pas një inflacioni në masën 500 miliardë përqind që solli braktisjen e monedhës kombëtare të quajtur dollar.
Por së fundmi qeveria ka vendosur të emetojë diçka të njohur si notat bond, një përpjekje për të plotësuar tregun e valutës së huaj me kartëmonedha vendëse, për shkak se valuta e huaj është pakësuar në treg si pasojë e rënies së eksporteve.
Por pavarësisht se qeveria ka premtuar se notat e reja do të kenë vlerë të barabartë me dollarin amerikan, shumë mendojnë se kjo nuk është e vërtetë dhe se situata do të përkeqësohet me po aq shpejtësi sa kriza që ndodhi herën e kaluar kur banorët i besuan një monedhe vendëse.
Zimbabve pësoi një krizë aq të madhe hiperinflacioni para pak vitesh, sa banka e saj qëndrore hoqi dorë nga prodhimi i kartëmonedhave vendëse pasi shtypja e tyre kishte kosto shumë më të lartë se sa vlera e tyre tregtare. Në fund, Zimbabve prodhoi kartëmonedha trilionëdollarëshe që vlenin asgjë.
Qeveria raportoi në korrik 2008 se Zimbabve po përjetonte një inflacion prej 232 milionë përqind (231,000,000%).Gjithsesi, instituti Cato vlerësonte se inflacioni real qe 89.7 gjashtëtillion përqind ose 89,700,000,000,000,000,000,000%.
Është interesante të shikohet se si i njëjti vend po vuan aktualisht nga problemi i kundërt me inflacionin.
Njësoj si Britania, Japonia, SHBA e vende të tjera që po vuajnë nga pasojat e kërkesës së dobët dhe naftës së lirë, Zimbabve aktualisht kërcënohet më shumë nga rreziku i deflacionit se sa ai i inflacionit. Por kjo nuk do të thotë se njerëzit këtu janë të gatshëm të besojnë se hiperinflacioni nuk do të ndodhë sërish.
Kartëmonedhat me vlerë të lartë nominale nuk janë fenomen i vetëm vendeve të zhvilluara, gjithsesi.
Shtetet e Bashkuara prodhuan kartëmonedha me vlerë të lartë deri në vitin 1969 kur prerjet e dollarit amerikan më të mëdha se 100 USD u deklaruan të dobëta me urdhër ekzekutiv të presidentit Nixon, pjesërisht për shkak të shqetësimeve se kartëmonedha të tilla po përdoreshin nga krimi i organizuar.
Kartëmonedha me vlerën më të madhe të prodhuar në SHBA qe çertifikata 100 mijë dollarë ar me portretin e presidentit Woodrow Wilson.
Atlas Obscura thotë se 42,000 të tilla u shtypën në vitet 1930 për përdorim brenda Rezervës Federale. Këto konsiderohen pronë e qeverisë dhe është ilegale për koleksionistët që t’i posedojnë. Vetëm një specimen ruhet në muzeun Smithsonian.
Monedha e Bashkimit
Bashkimi Europian aktualisht përdor një kartëmonedhë 500 euro, por Italia pati shtypur një kartëmonedhë 500 mijë lireta deri sa filloi përdorimin e euros.
Rekordi botëror
Rasti më i keq i hiperinflacionit konsiderohet rasti i Hungarisë së pasluftës. Gjatë kësaj periudhe, një kartëmonedhë 100 milion miliardë pengő u emetua por sërish ajo qe e pamjaftueshme për të blerë ndonjë lloj gjëje me vlerë.
Hungaria emetoi monedhën e vet të re më 1946, forintën, dhe një fotografi e famshme tregon një pastrues rruge që shtyn kartëmonedha të shumta pengő drejt kanalit.
Një forint shkëmbehej për 400 oktilionë (400,000,000,000,000,000,000,000,000,000) pengő.
Inflacion i mëtejshëm
Ndërsa shumë nga këto kartëmonedha me shumë zero nuk kishin asnjë vlerë në kohën kur qenë në qarkullim, disa prej tyre kanë përfituar vlerë të konsiderueshme që nga ajo kohë.
Koleksionistët janë të etur të kenë nën pronësi kartëmonedha me vlerë jashtëzakonisht të lartë për shkak të faktit se në letër je trilioner, gjë që në vetvete është një absurditet.
Ironikisht, kartëmonedhat trilionë dollarëshe të cilat nuk mjaftonin për të blerë as një biletë autobuzi në Zimbabven e shtatë viteve më parë tashmë në disa raste shiten për qindra dollarë nëpër botë.