Të papriturat e kërkimeve në terren për derdhjet e mbetjeve buzë Shkumbinit
Fuoristrada u përkund, kërciti nga gropa dhe na ndaloi anash.
Shoferi ishte më elokuenti. Pasagjeri, koka e rruar e të cilit i tregonte fort relievet, kishte fizionomi të dalë nga Pulp Fiction.
“Po merreni me gjëra që janë përtej jush,” na tha shoferi. “Gazetarë jeni?” Jo.
“Kot e keni se e ka vendosë Edi Rama këtë punë, rrugët në Elbasan do bëhen.
Stadiumi do bëhet. Më mirë mirë mos u krruani me më shumë nga ç’mund t’ua mbajë, se nuk janë punët tuaja këto.” Pasagjeri na i mbante ngulur sytë.
Për të mbërritur tek kodrat e plehrave industriale buzë Shkumbinit duhet të kalosh përmes ullishtave të ngritura mbi shllag. Në ndonjë fushë me misër a plantacion mollësh. Do arrish në gropa të mbushura me thasë të zinj mbetjesh nga fabrika afër bregut. Pastaj, gropa të gërmuara nga kamionët që gërmojnë zhavorr ku zhvendoset lumi. Dele që kalonin lumin e kuq nga llumi metalor i malësive matanë Krastës dhe ndonjë peshkatar gjucash me kallam.
Kantierët e kompanive të rrugëve. Papenburgun, që ka pasë ndërtuar rrugën e Shkodrës, dhe pastaj kamionët dhe ekskavatorët e kuq të Victoria Invest (International Group, sipas victoriainvest.al).
Shoferi dhe pasagjeri ishin nga Victoria Invest.
Vazhduam xhadesë së dheut nëpër ullishta drejt kodrës, unë thosha që do na vijë ndonjë tjetër nga ata, kolegu im jo.
Erdhi një fuoristradë me katër veta. Ndalon me frena para. Shkundet përsëri nga gropa. “Ore i patë ju ata gazetarët?”
“Kaluan.”
“Ç’makinë kishin?”
Makinën e kishim në Elbasan. U thamë markën.
Pastaj kujtohet. “Ore, mos jeni juve? Hajde, futuni këtu brenda.”
“Jo, s’futemi brenda.”
“Ma jep aparatin.”
“Unë të të jap aparatin,” i thotë kolegu im.
“Pse, kujt do i thuash?”
“I them drejtorit të përgjithshëm të policisë.”
Edhe ata dukej të ishin nervozë. Atij që na u hakërrye ia vumë emrin çerri.
“Shiko, do merrni njerëzit në qafë,” na tha çerri. Po shkruajtet ju më vjen qeveria dhe më vë gjobë 50 milion, dhe punëtorët nuk marrin rrogat.”
U thamë që nuk kishin punë me ta. Hajt se ju nxjerrim ne në rrugë për Elbasan. Jo, se ikim vetë.
Ikën.
Pastaj vajtëm deri tek kodra. Iu afruam, morëm copëzat në dorë, sfungjer, lëkurë tapicerie, blozë, shumë blozë, derisa në majë të saj na bërtitën të largoheshim.
Në kthim, dëgjuam prapë zvarritje makine dhe u futëm në një xhep ku disa romë po gërmonin me kazma për shllag. Kisha një gur të atyshëm në dorë. Jo, kjo s’bën, më tha njëri, pesë përqind metal ka.
Kur iu futëm rrugës që çante përmes kombinatit – mes dheut të kuq, kodrave të larta të rërës minerare, ndërtesave të shkatërruara dhe të braktisura si godina me shpirtra dhe shkretie frymësh njeriu — makina të kuqe të Victoria Investit na kalonin para dhe mbrapa. Mund të ishin në punë të vet, për të dalë në rrugë kryesore apo në sektorin e kombinatit që përdornin, por paranoja na thoshte se na ndiqnin ne.
“Rrezik do ja kisha dhënë aparatin po të ishte bërë më agresiv,” i them kolegut tim. “Dhjeva.”
“Do ja jepje çerrit, e? Mua më shumë më trembën ata të dy në fillim.”
Po unë, sa hajvan që jam, i them kolegut. Ky aparati im fotografik është si mitraloz, i bën me një herë me nerva këta.
Të nesërmen vajta prapë nëpër ullishta, zhavorr dhe lumë deri tek kodra. Prapë me aparat me vete. Vjen çerri prapë me makinë.
“Ore, prapë erdhe ti? Se më sollën prej Elbasani, isha tu pi kafen, kur më thanë ka ardhë prapë ai gazetari. Ma jep kamerën. Për çfarë ke ardhë këtu?”
“Për matje shkence.” “Çfarë matjeje?”
“Merr vesh nga tabela e Mendelejevit?”
“Marr.”
“Sa elemente ka?”
Në tetor u luajt ndeshja Shqipëri-Danimarkë në Elbasan Arena dhe muajin e ardhshëm, gjithë bota u mor me atë se si reagojnë serbët dhe si reagojmë ne për një top futbolli.